Anthon Beeke en al die blote vrouwen. Zou dat nu nog kunnen?

Anthon Beeke is overleden, hij werd maar 78. Als zijn naam u niets zegt dan kent u zijn werk zeker wel. Jarenlang creëerde hij het straatbeeld van grote culturele evenementen zoals het Holland Festival, hij was grafisch ontwerper. Zijn posters waren iconisch, mythisch. Maar hij verzorgde ook de vormgeving van boeken, jarenlang van tijdschriften als Kunstschrift.

Inmiddels leven we in een tijd waarin heel veel dat in de jaren ’60 en nog decennia daarna als ‘vrij’ en ‘bevochten’ werd gezien, ook een keerzijde blijkt te hebben. De positie van de vrouw leek in die jaren steeds beter te zijn geworden, de vrijheid die ermee samenhing werd beleefd en geleefd. Maar niet door iedereen met positieve herinneringen.

Een aantal van Anthon Beeke’s meest aansprekende werken kan alleen in dat licht gezien en beoordeeld worden en ze roepen de vraag op of dat nu nog zou kunnen zonder een hoop tumult en beschuldigingen. De tijd zal het leren, we noemen er twee.

Anthon Beeke creëerde zijn legendarische blote meisjes alfabet in 1969, hier de link naar zijn site met uitleg en beelden. Je kunt er van alles van vinden maar het is vooral prachtig. En het was destijds baanbrekend.

En dan was er op enig moment een tentoonstelling van de gedichten van Hugo Claus. Beeke werd gevraagd er ‘iets’ mee te doen. Hij bedacht dat hij van 60 vrouwen gipsafdrukken van hun borsten wilde maken en die in een zaal aan de muur wilde zien. In drie dagen tijd lukte het hem: hij riep ertoe op, vrouwen meldden zich in grote getale aan en de rest is geschiedenis. Geloof het of niet: ook de borsten van een huidige medewerker van OPZIJ waren present.

Het heeft er soms van weg dat we nu in een periode van restauratie zitten, veel van wat zo’n 50 jaar geleden kon wordt nu opnieuw beoordeeld, langs een andere meetlat. Maar het werk van Anthon Beeke is gemaakt, het stáát. In één oogopslag een heleboel: klik hier.