Jacline Mouraud, de vrouw achter de Franse gele hesjes

Het begon heel simpel. Ze plaatste iets op Facebook, was boos over de al maar oplopende kosten in haar land. Overal flitspalen, overal de maximumsnelheid verlaagd en de accijns op benzine steeg maar door. Of Macron zich wel realiseerde wat dat voor de ‘vrouw in de straat’ of liever ‘op het platteland’ betekende? Ze vertelde het zelf, via een video. Dat filmpje werd in een mum van tijd honderdduizenden keren bekeken, inmiddels meer dan zes miljoen keer.

En toen schreef iemand haar over die demonstratie op 17 november, tegen de brandstoftaks. Omdat haar pagina inmiddels een gigantisch bereik had en ze opriep om aan de demonstratie mee te doen, werd het op de 17e november het begin van een heuse volksopstand. Zo’n geel hesje was niet haar idee, ze is hypnotherapeut en moeder van drie volwassen kinderen.

Inmiddels hebben we allemaal de beelden van een brandend Parijs gezien, de geest is uit de fles en het is nog maar de vraag of Macron ‘m er snel weer in krijgt met z’n toezegging om de brandstaftaks een half jaar uit te stellen. De Fransen zijn niet gek: uitstel is geen afstel en dat laatste is wat ze willen. En niet alleen dat: onder Macron wordt Frankrijk nog meer van de rijken en steeds minder van de armen, die mogen vooral betalen.

Er moet in Frankrijk nogal wat hervormd worden, da’s duidelijk. Wat voorbeelden. Waar wij hier inmiddels ruim 67 moeten worden om met pensioen te gaan en de daadwerkelijke pensioenleeftijd inmiddels (peiljaar 2016) ook al op ruim 65 ligt, is die daadwerkelijke leeftijd in Frankrijk gemiddeld 61 jaar.

Intussen draagt Nederland fractioneel minder bij aan de EU dan Frankrijk (netto 3,5 miljard tegenover 4,9 miljard in 2016) terwijl de bijdragen gebaseerd zijn op de omvang van het Bruto Nationaal Product. Zeg maar: de omzet van een land. Dat BNP van Frankrijk is ongeveer 3,5 maal zo groot als dat van ons. Een land als Duitsland betaalt bijvoorbeeld netto 13,5 miljard terwijl de economie van Frankrijk ongeveer 25 procent kleiner.

De werkweek is in Frankrijk bij wet gesteld op 35 uur, tegelijk is er met een hervorming van het ontslagrecht nog niet eens begin gemaakt, reden waarom werkgevers zich wel driemaal bedenken voordat ze iemand een vaste baan geven. Mede daardoor is het werkloosheid-percentage een schrikbarende 9 procent tegen 3,7 procent in ons land.

Het zijn wat illustraties van de bijzondere situatie waarin Frankrijk zich bevindt, ook binnen Europa zal dat op termijn tot frictie leiden. Maar een hervormingsgezinde president brengt daarin niet makkelijk verandering. Die loopt al snel tegen een muur van verzet want als Frankrijk ook iets is, dan is het land waar stakingen en sociale onrust onlosmakelijk deel zijn van de volkscultuur. Overigens waarschuwden we daar al voor toen de euforie over de verkiezing van Macron er nog volop was.

We schreven letterlijk (op 19 juni 2017):

Want tussen denken en doen staan, waarschijnlijk, onwaarschijnlijk hete zomermaanden. En herfstmaanden. Wintermaanden. Frankrijk gaat, net als altijd als een president flinke hervormingen wil doorvoeren, plat. Stakingen, rellen, sociale onrust. De kans daarop lijkt groter dan het realiseren van ook maar een paar van Macron’s doelstellingen. Hoe je ook naar Macron kijkt, hij is toch meer rechts van het midden dan links en dus krijgt hij, bij gebrek aan serieuze oppositie in de Assemblée, de vakbonden over zich heen.