Vrijwillige seks, wat is dat? En wat is dan onvrijwillig?

Minister Ferdinand Grapperhaus kondigde gisteren nieuwe wetgeving aan die mensen – in de praktijk zal het vaker om vrouwen gaan – moet beschermen tegen onvrijwillige seks. En handelingen die daarmee verband houden.

Elk initiatief om onvrijwillige seks, seksuele intimidatie en ongewenste toespelingen tegen te gaan is er één. Dus is die nieuwe wetgeving welkom.

Maar we moeten van de gevolgen geen al te hoge verwachtingen hebben. Want aan de situatie van de bewijslast verandert er niets. In elk geval niet veel. En dat zou ook niet kunnen. Vaak zal er sprake zijn van een één op één situatie. De een vindt van wel, de ander van niet. Dan moet uit allerlei omstandigheden blijken wie er gelijk heeft, meestal een onmogelijke opgave.

In Zweden is er een vergelijkbare wet en die heeft tóch geholpen, al was het maar omdat mannen gedwongen worden om na te denken over wat als een ‘ja’ kan worden uitgelegd.

De Zweedse man heeft er – niet verbazingwekkend –  een idee over wat de sekspartner als ‘ja’ mag interpreteren, hij denkt al snel dat er sprake is van de benodigde instemming.

Mee naar huis gaan na een avond stappen vinden ze ‘ja’.’ Ruim eenderde van de Zweedse mannen vindt vindt dat ze vrij spel hebben als een vrouw naakt naast ze ligt.

De Zweedse vrouw denkt daar genuanceerder over. En Grapperhaus ook. Hij legde gisteren bij M uit hoe vrouwen vaak verstijven, geen tegengas geven in dat soort situaties. Het lijkt dan op instemming maar dat is het niet. Straks kan een rechter aan de hand van de omstandigheden – teveel gedronken, moe, meegegaan naar huis, naakt in  bed – vaststellen dat zo’n situatie pas ‘ja’ betekent als de man dat kan aantonen. In Zweden kon een man dat niet, hij belandde voor twee jaar achter de tralies.