COLUMN SOFIE VAN DEN ENK: ‘HET GLAZEN PLAFOND ROLT VLOEIBAAR OVER MIJN WANGEN NAAR BENEDEN’

Het had niet symbolischer kunnen zijn; de feestzaal voor de overwinning van Hillary Clinton als 45ste president van de Verenigde Staten had een glazen dak. Ballonnen moesten er tegen dat glas aan zweven, confetti had eronder moeten knallen en er hadden vreugdetranen moeten vloeien. 

Meer dan ooit in de geschiedenis leek het moment daar. Hoe bizar was het dat juist een vrouw tegen het fenomeen Donald Trump moest strijden, en dat juist hij met al zijn politieke incorrectheid straks zijn spulletjes uit kan stallen in het Witte Huis.

De hele nacht bleef ik wakker in De Melkweg in Amsterdam, waar mensen samen kwamen om de uitslagen te volgen. Charles Groenhuijsen zat met zijn laptop op het podium en duidde met een steeds heser wordende stem het in toenemende mate onontkoombare. Eelco Bosch van Rosenthal en ik keken elkaar rond een uur of drie aan toen de kansen voor Trump dik boven de 70 procent waren gestegen. De zaal werd stiller, maar niemand ging naar huis. Het ontbrak aan de oranje shirts en rood-wit-blauwe schminkvlaggen op de wangen, maar verder had je de gezichten een-op-een kunnen kopiëren naar de avond dat Nederland de WK-finale van Spanje verloor.

Ja, we hadden het fout (hoewel ik aan tafel bij Pauw altijd ben blijven zeggen dat Trump een kans had, een kleine, maar hij was er). Iedereen had het fout. Ik was er kapot van vandaag.

Mijn dochter Reina zong dit weekend nog voor de verjaardag van haar broer: ‘Langzaam leven, langzaam leven, in de gloria.’ Als vrouw is geduld een eigenschap waar je iets aan hebt. Nog nooit in de geschiedenis van de Amerikaanse politiek was er een kandidaat met zo veel ervaring. Nog nooit werd iemand zo verpletterd door iemand die voor het eerst kwam kijken. Ze zeggen dat je als vrouw een tandje bij moet zetten om anderen te overtuigen van je kwaliteiten. Niet te agressief natuurlijk; maar wel daadkrachtig. Warm, maar niet soft. Slim, maar niet betweterig. Het was allemaal niet genoeg.

Ik weet hoeveel mensen haar wantrouwen, en ook hoe onhandig het misschien was dat ze haar ambities niet heeft kunnen beteugelen. Misschien had een ander The Donald wel kunnen verslaan, had ze beter niet deze laatste gooi kunnen doen – maar ik vertrouw haar nog steeds. Ik vertrouw haar intenties.

Ze trapte haar campagne anderhalf jaar geleden af met haar droom om een champion te kunnen zijn voor alle Amerikanen. In de speech waarmee ze haar verlies erkende, richtte ze het laatste woord tot ons, vrouwen. Vrouwen die massaal in het wit gekleed gingen als eerbetoon aan de voorvechters van het vrouwenkiesrecht. Vrouwen die al heel lang wachtten op die historische dag. ‘Voor een ieder die haar hoop had gevestigd op deze verkiezing, ik ben trots dat ik jullie kampioen heb mogen zijn.’

Het glazen plafond rolt vloeibaar in duigen gevallen over mijn wangen naar beneden.

Morgen weer een dag.

Door Sofie van den Enk

Sofie van den Enk (36) presenteert Keuringsdienst van Waarde, is schrijver en treedt op als Amerika-deskundige. Ze woont met haar man, zoon en dochter in Utrecht. 

%d bloggers liken dit: