Helaas hebben we tot op het bot moeten ervaren waarom het Manifest Ouderenzorg van Hugo Borst en Carin Gaemers zo noodzakelijk is.
Voorwoord in het februarinummer van OPZIJ
Door Marianne Verhoeven
We hebben inmiddels al een maand van 2018 achter onze kiezen. En ik hoop dat in alle opzichten de rest van het jaar wat minder heftig gaat verlopen. De iconische Deneuve – tien kilo erbij is tien jaar eraf, zei ze rokend – zette vraagtekens bij MeToo, waar ze in de afterstorm weer haar excuses voor aanbood. Actrice Cat Smits gaf bij Jinek daar buitengewoon beschaafd commentaar op en probeerde nogmaals uit te leggen hoe mannen en vrouwen wel gewoon met elkaar om kunnen gaan. Jort Kelder schetterde dwars door haar heen en verweet haar humorloosheid (?!). Eva zat erbij, keek ernaar en flirtte door met Jort.
In Washington vierde Trump het overleven van zijn eerste presidentiële jaar. Op de resultaten van dit wonderlijke fenomeen komen we in ons volgende nummer ruimschoots terug. Dat zal dan zijn tijdens de Olympische Spelen in Seoel, als we naar het vrouwenijshockey van het fusieteam Noord- en Zuid-Korea kunnen kijken. Dat had The Donald zeker niet zien aankomen. Wat hij ook niet zag aankomen, is de mogelijke kandidatuur voor het presidentschap van Oprah. Wij wel, want vanaf het moment dat Oprah stopte met haar dagelijkse talkshow, stonden al haar next steps behoedzaam in dit teken. Wij volgen haar uiteraard met warme belangstelling.
Wie we dit komende jaar ook zullen volgen – en zij ons – is de meest invloedrijke vrouw van 2017: Carin Gaemers. De reacties op haar uitverkiezing in december waren unaniem positief (dat maak je niet vaak mee in feministische kringen). Waarschijnlijk omdat wij allen, op welke manier dan ook, te maken hebben of hebben gehad met ouderenzorg en alle bijkomende problemen. En dat we daarom, ook uit eigenbelang, gebaat zijn bij betaalbare goede zorg. Mensen als Carin zijn broodnodig. Die zonder terughoudendheid – want onafhankelijk – keihard doorgaan. Zie haar pagina Take Care!
Deze maand overleed Jannie Verhoeven. Jullie kennen haar niet, ik wel. Mijn moeder. Ze was de derde Jannie in een gezin met negen kinderen. De eerste Jannie overleed aan de kinkhoest, de tweede aan een ‘zwak hart’ en de derde bleef leven. Zij mocht als eerste in dit tamelijk arme gezin doorleren. Naar de huishoudschool, waar ze coupeuse werd, zoals zoveel meisjes in die tijd net na de oorlog. Ze was broodmager, waardoor haar docente opmerkte dat ze de coupenaadjes in haar jurken wel achterwege kon laten. En bedankt. Mijn moeder is een van die vele vrouwen die dankzij avondstudies de feministische golf in Nederland in de praktijk brachten. Die economisch zelfstandig werden, met in haar geval de volledige steun van mijn vader ondanks de afkeurende reacties van haar omgeving. Helaas werd ook zij, zoals zo veel anderen, een andere persoon door een nare vorm van dementie. We hebben haar wel vier keer moeten verhuizen door de sluiting van 200 verzorgingstehuizen, tijdelijke opvang, noem maar op. Dus helaas hebben we tot op het bot moeten ervaren waarom het Manifest Ouderenzorg van Hugo Borst en Carin Gaemers zo noodzakelijk is.
Zullen we afspreken een beetje respectvol om te gaan met degenen die ons leven mogelijk maken? Dag mam.