Hadjar Benmiloud: Piemels in gezichten van jonge zangeressen zwaaien die zelfs zèlf hun excuses aanbieden bij Radio 538 is normaal

Mannelijke publieke excuses fascineren me; een nieuw fenomeen. Wat er na sorry komt is altijd het meest veelzeggend.

Het pardon van oud-minister Eurlings bijvoorbeeld voor het betimmeren van zijn vriendin kwam na bijna drie jaar nadenken plus schikking om vervolging te voorkomen. Toen de ontslagmachine op gang kwam zei hij sorry. Kevin Spacey had de origineelste excuses voor het misbruiken van een minderjarige: “sorry, ik ben stiekem homoseksueel.” De mannen bij de tweede grootste partij van ons land (volgens de peilingen) houden al helemaal niet van excuses, ook niet in het geval van de rassentheorie, het idee dat vrouwen biologisch ondergeschikt zijn of dat ze overmeesterd dienen te worden.

De aanbiedingen van OPZIJ

Het excuseren begint sowieso nu pas te wennen bij die mannen die we veel (te veel) zien en vooral horen. Giel Beelen vroeg superster Charli XCX op de radio of ze zichzelf al gevingerd had en bleef volhouden – ook achteraf op Twitter – dat dit leuk was terwijl zij boos was over het seksisme.

[blendlebutton]

Giel reikte trouwens ook ooit zwart geschminkt hiphop-awards uit en liet de beelden wissen maar maakte geen excuses. Die kwamen pas nadat hij vorig jaar apengeluiden liet horen om Sylvana Simons na te doen “even rustig” en hij zogenaamd nog steeds geen idee had hoe racisme en seksisme werkt. Meestal hoor je “sorry dat jij gekwetst bent.” Piemels in gezichten van jonge zangeressen zwaaien die spontaan gaan huilen en zelfs zèlf hun excuses aanbieden bij Radio 538 is normaal. Of BNR met de constante stroom aan racistische, seksistische en homofobe prietpraat. Presentator Wilfred Genee die door gasten Marlies Dekkers en Willie Wartaal werd geconfronteerd, bleef volhouden dat zijn homofobie veel minder erg was dan vrouwen hoeren noemen zoals rapper Boef had gedaan (en met hem honderd rappers voor hem waarop waarschijnlijk iedereen die in deze column voorkomt heel vaak keer heeft meegeblerd). Dan de halve sorry van Jort Kelder na het zogenaamd stoere “vrouwen er vaak om vragen om verkracht te worden” zonder enige aanleiding maar dat hij dat gewoon een beetje hard bedoelt, niet zo letterlijk zoals rapper Boef. Even de feiten: Boef was de enige in dit hele rijtje die meteen zelf zijn excuses aanbood en zijn opmerking had niks met verkrachting te maken.

Boef is ook de enige al zijn werk is kwijtgeraakt en niet meer op de radio gedraaid wordt door dezelfde dj’s die met hun hoofd door ons hele land hangen op billboards en nauwelijks sorry hebben gezegd. Er is zit nogal verschil tussen een beetje sorry moeten zeggen, of in één klap je hele carrière kwijtraken.

 

Het doel bij maatschappelijke kritiek moet zijn: verandering. Boycots gaan over bestaansbeperking zonder proces en dus fascistisch, zeker na de gewenste verandering. In het uiterste geval kan een oproep tot redelijkheid als met een manifest voor de adverteerders van Geenstijl, waarna ze inderdaad hun gedrag hebben aanpast. Maar onze dubbele maten zijn een ander verhaal: iemand straffen voor een opmerking na excuses heeft niks met een wens tot gedragsverandering en verbetering van onze maatschappij te maken. Niet voor niets schreeuwde Telegraaf het hardste op voorpagina’s dat Boef moest hangen: “Dit pikken wij niet meer.” Als we in 2018 willen dat feministen effectief zijn, moeten we leren kijken naar alle dubbele standaarden die overal om ons heen worden gebruikt om een scheve wereld te meten. Deze vierde kruispunt-feministische golf is echt een feit, en we hebben geleerd niet per ongeluk te moeten meeschreeuwen met hen die ongelijkheid in stand houden en hun eigen gedrag ver-excuseren. Laten we een groter wij proberen te worden. En ‘wij’ niet definiëren door “zij zijn slechter,” maar door “wij willen beter worden.” Als we blijven durven leren over onze eigen blinde vlekken kunnen we de wereld beter zien zoals ‘ie moet worden.

[/blendlebutton]
%d bloggers liken dit: