Parijs 1968 was zeker niet alleen een mannending
In Mei 1968 kantelde de wereld zoals de ouders van toen ‘m kenden. De na-oorlogse generatie, we kennen ze nu – of maken er zelfs deel van uit – als de babyboomers, liet van zich horen. The times they were a’changing, Bob Dylan kondigde het al in 1964 aan.
De studentenrevolte in Parijs in 1968 leek vooral een podium te zijn voor mannen. Inmiddels maken ze deel uit van diezelfde gevestigde orde die ze toen bestreden.
William Klein maakte de documentaire ‘Maydays’, de vergaderingen, debatten, demonstraties: allemaal prachtig in beeld, gedomineerd door mannen.
Toch speelden vrouwen – zoals (te) vaak op de achtergrond – een belangrijke rol. Françoise Sagan deed het anders. Ze kwam in een dure auto naar de barricaden waar ze verwelkomd werd met ‘Met je Ferrari gekomen, kameraad Sagan?’ Waarop ze zou hebben geantwoord: ‘Het is een Maserati kameraad.’
Tegelijk belegden Anne Zelensky en Jacqueline Feldman in de bezette Sorbonne een discussiebijeenkomst over de status van de vrouw. Dat leidde uiteindelijk tot de geboorte van de Women’s Liberation Movement. Dat alles in een intellectueel klimaat. Maar ook op de werkvloer lieten vrouwen van zich horen. Boven Parijs in St. Ouen, staakten arbeiders in een batterijenfabriek. Eind juni was het afgelopen – althans zo leek het. De mannen gingen weer aan het werk maar de vrouwen besloten anders. Daar is een film van die inmiddels onder liefhebbers een cultstatus heeft. Je ziet dat de mannen weer naar hun werkplekken terugwillen. Maar de vrouwen verdommen het, ze willen méér. En dat lukt.