‘Je hebt eigenlijk een old girls network nodig’ aldus Nenita La Rose van de Nederlandse Vrouwen Raad (NVR)
In de nieuwe OPZIJ (nu in de winkel) een interview met Nenita La Rose (1956), sinds een jaar voorzitter de Nederlandse Vrouwen Raad (NVR).
Door Marleen Hogendoorn – Fotografie Julie Blik
Wat is de NVR precies?
“Ik noem het een gerenommeerd instituut. Het gaat om vrouwenemancipatie in de breedste zin van het woord.
Het is een koepelorganisatie met vrouwenorganisaties uit het hele land als leden. Een divers gezelschap: van het vrouwennetwerk van Nederlandse huisvrouwen tot het netwerk van vrouwelijke Wageningse Ingenieurs. En alles daartussen. Onze doelstelling is belangenbehartiging voor onze leden over alles wat te maken heeft met vrouwenemancipatie. We werken nu hard aan onze zichtbaarheid, want dat kan wel wat beter. Als ik vertel aan mensen dat ik voorzitter van de NVR ben, dan zeggen ze: ‘Wat leuk, maar wat is dat eigenlijk?’ Het is dus na 120 roemruchte jaren een goed bewaard geheim gebleven, haha. Belangrijke thema’s zijn: geweld tegen vrouwen, financiële onafhankelijkheid en vrouwen op hoge functies. Na 120 jaar blijkt dat wij nog steeds nodig zijn. Na al die feministische golven, het harde werken en het gelobby.
Er zijn wel successen behaald, maar op sommige onderwerpen hebben
we gewoon een stapje achteruit gedaan. We praten nog steeds over gendergelijkheid bijvoorbeeld. Vandaag is toevallig het equal pay day, vrouwen lopen qua inkomen €300.000 in hun werkende leven mis ten opzichte van mannen. We werken hard, en het zal ons lukken om het tij te keren.”
Waarvoor wil je je als voorzitter hard maken?
“Ik wil zelf voor diversiteit en verjonging zorgen binnen de NVR. Het is een mooie club, maar we moeten wel meegaan met de behoeftes van jonge vrouwen. We hebben het over intersectioneel feminisme: het moet inclusief zijn. Je hebt jonge migrantenvrouwen, lhbti- vrouwen, die zoeken ook naar een plek in het feminisme.”
Was de NVR in het begin een witte vrouwenclub?
“Ja, dat was het. Sterker nog: ik ben de eerste migranten- voorzitter in die 120 jaar. Daar ben ik wel trots op. Ik ben geboren in Paramaribo. Ik voel me Nederlandse, maar ben me bewust van mijn roots. Ik heb in Suriname de multiculturele samenleving goed leren kennen en geleerd dat solidariteit daarin heel belangrijk is. Nu zijn we geen wittevrouwennetwerk meer. Er zijn Molukse vrouwen lid, etnische zakenvrouwen. Alleen de jonge vrouwen blijven achter.”
No products found