Het is al heel lang niet leuk om Theresa May te zijn
Het kan altijd erger. Al heel lang zien we Theresa May verdedigen waar ze nooit een voorstander van was. In al het Brexit-tumult wordt wel eens vergeten dat zij als premier aantrad nádat de Britten in een referendum tot de Brexit besloten. Het was niet haar idee. En dat is het waarschijnlijk nog steeds niet, het is (of was, dat moet blijken) een idee van de meerderheid van het Britse volk.
Op 29 juni 2016 stelde May zich kandidaat om David Cameron op te volgen als partijleider van de Conservatieve Partij en als premier van het Verenigd Koninkrijk. Cameron had een kleine week eerder zijn aftreden bekendgemaakt, hij was tegenstander van een Brexit en verbond aan de uitslag van het referendum conclusies. May gaf direct na haar kandidaatstelling voor het partijleiderschap aan de uitslag van het referendum te zullen respecteren: ‘Brexit means Brexit’. Ze was er nooit voor maar voelde als premier de plicht om de wens van een meerderheid te respecteren. Kom er eens om, zoiets verdient respect.
No products found
Sindsdien heeft ze gevochten voor de minst slechte van alle oplossingen, al maar pendelend tussen Brussel en Londen en overal overwegend slechte kritieken over haar optreden en ideeën oogstend.
Na de overweldigende tegenstem gisteren in het Britse parlement wacht haar vandaag de behandeling van de motie van wantrouwen die Labour indiende. Je weet het nooit maar die zal het waarschijnlijk niet halen al was het alleen al omdat de Tories Labour het licht in de ogen niet gunnen. Ze hebben nog altijd een meerderheid.
Intussen heeft May al direct voor a.s. maandag een nieuwe stemming aangekondigd. Als ze aanblijft kan ze zich ‘verheugen’ op nog maanden van wanorde en wantrouwen.
Komt er uitstel?
Komt er afstel?
Komt er een nieuw referendum?
Gaat Brussel bewegen?
Your guess is at good as ours. Het is politiek, so anything goes.