Ontwerpster Hella Jongerius: “Plastic is fantastisch, maar ook een horrormateriaal.”

Ontwerpster Hella Jongerius (1963) heeft haar faam te danken aan de manier waarop ze industrieel en ambachtelijk, hightech en lowtech, traditioneel en eigentijds design samenbrengt, zoals haar iconische vazen voor IKEA, de poldersofa van Vitra, en haar ontwerpen zijn in vele musea te vinden. In 1993 richtte ze designstudio Jongeriuslab op, waar ze haar eigen projecten uitvoert en ook producten creëert. Marjolijn Uitzinger in gesprek met Hella in Berlijn, waar ze allebei wonen.

De aanbiedingen van OPZIJ

“We zien momenteel een revolutie op materiaalgebied. Opeens zijn we het er allemaal over eens dat we duurzaam moeten produceren. Ik roep het al jaren, maar nu mág het, nu staat het in de Europese regelgeving, in de protocollen. Daar ontkom je niet aan, want de consumenten willen dat niet meer, geen leer van koeien uit Brazilië, geen loodhoudend chroom, geen hout uit verre landen, daar moet je allemaal naar gaan kijken. De alternatieven zijn nog niet op de markt, dat duurt nog tien jaar, maar binnen de bedrijven zijn alle alarmbellen afgegaan.”

Voor het eerst tijdens ons gesprek is de bedachtzame Hella Jongerius (1963) ronduit enthousiast. Verdwenen is de aarzelende, weloverwogen manier van praten, de woorden buitelen over elkaar heen. Bij dit thema is de ontwerper in haar element.

“De producenten van materialen staan te stuiteren, hoe komen we
aan nieuwe soorten plastic die wel duurzaam zijn? Plastic is fantastisch, maar ook een horrormateriaal. Aan de andere kant kun je er ook dingen mee maken die een heel lang leven hebben, het heeft dus ook voordelen en die moet je tegen de nadelen afwegen. Gerecyclede plastics kunnen ook een oplossing bieden. Maar de producenten kunnen nu nog niet leveren wat de ontwerpers zouden willen hebben. Het materiaal is nog niet sterk genoeg, de kleur geeft problemen – iedereen is nu heel hard aan het werk om
dat voor elkaar te krijgen, er is een aardverschuiving aan de gang. En wij, de ontwerpers, staan aan het begin van dat traject. Dat is geweldig. Het geeft mij het gevoel dat ik weer samenval met de tijd. Ik heb altijd gedacht: waarom kan er geen moreel kompas zijn binnen de industrie, zoals dat bij Bauhaus het geval was – sociaal, politiek, cultureel, een samenspel van dat alles, en nu komt die moraliteit terug.”

Dit is een fragment van een interview, geschreven door Marjolijn Uitzinger. Het volledige stuk staat in het juni/juli 2020 nummer van OPZIJ. Koop hier het complete nummer.

%d bloggers liken dit: