‘Ben jij dominee? ‘
Dat is een vraag die Hester Smits (1967) best vaak krijgt gesteld. Er wordt nog altijd bij een predikant gedacht aan een oudere witte man. In haar werk wil ze makkelijk benaderbaar zijn.
“Dat gaat makkelijker in een rode jurk met een glas wijn dan in een zwart pak.”
Ze groeide op in Luxemburg en ging daar met haar ouders naar de Nederlandse Protestantse Gemeenschap. De sfeer sprak haar aan. “In Nederland heb je verschillende stromingen: hervormd, luthers en ga zo maar door. In Luxemburg was je of protestants of katholiek. En in de Nederlands Protestantse Gemeenschap zat gewoon iedereen bij elkaar: jong, oud, zwaar gelovig, licht gelovig en allerlei klassen. Waar vind je nou zo’n plek? Het was een sfeer waarin je jezelf kon zijn, een sfeer van gelijkwaardigheid. Het ging er over verhalen en waarden. Dat voelde ik als kind.”
En toen dacht je: ik ga theologie studeren?
“Na wat aarzeling ja. De kerk is immers een stevig instituut om je plek te vinden. Het is er traditioneel. Vanuit Luxemburg was ik dat niet gewend. Die tolerantie en openheid vond ik niet meteen in Nederland. Bij Heleen Dupuis studeerde ik af op medische ethiek.” LEES VERDER IN DE NIEUWE OPZIJ