Vakvrouw Newsha Tavakolian

Ze voelt een grote verantwoordelijkheid om verhalen te vertellen die we nog niet kennen, en dan met name de verschrikkelijke dingen die door oorlogen gebeuren. De bekroonde fotograaf Newsha Tavakolian (Teheran, 1981) vertelt over haar werk, haar grootste trots en feminisme in Iran én in Nederland.

Ze is net weer begonnen met werken na een pauze van een paar jaar. Een gedwongen pauze was het. “Mijn werk is altijd erg druk, ik werk all the time. Ik reisde van Rusland naar Irak en Roemenië. Ik was in Nederland om mijn visum voor Amerika te regelen. Mijn man (de journalist Thomas Erdbrink – MH) was in Iran, hij belde me op een avond dat mijn vader onverwacht was overleden door een hartaanval. Ik moest de nacht alleen doorbrengen, heel naar was dat, de ochtend erna ben ik naar Iran gevlogen. Daar werd mijn werkvergunning ingenomen en ik moest een jaar blijven.” Even later brak corona wereldwijd uit. “Thomas was inmiddels weggegaan, dat moest van de krant waarvoor hij werkte. We waren twee jaar lang gedwongen gescheiden, af en toe zagen we elkaar, dat was heel intens.” Wat heb je geleerd van die periode? “Thomas en ik zijn ruim twintig jaar samen, ik was negentien toen ik hem leerde kennen en twee jaar later trouwden we. Ik was altijd aan het reizen en nu moest ik thuis blijven en hij was weg. We realiseerden ons dat we meer dan ooit samen willen zijn. We complementeren elkaar. Ik was een tiener toen ik hem leerde kennen. Als je ouder wordt, ga je aan alles twijfelen. Doubt comes with age. Ik heb dat met alles. Maar door deze gedwongen scheiding realiseerde ik me dat hij het beste in mijn leven is.”

Heb je hem dat ook verteld? Lacht luid: “Nee, daar praat ik niet over. Hij zal blij zijn als hij dit interview leest. Wel grappig dat ik na twintig jaar pas zeker weet dat hij de ware is. Ik ben blij met deze uitkomst, want sommige stellen zijn juist door de pandemie uit elkaar gegaan.”

Lees verder in de nieuwe OPZIJ!

%d bloggers liken dit: