De Provinciale Statenverkiezingen langs de feministische meetlat

Op 15 maart 2023 mogen we weer: gebruik maken van een recht waar generaties feministen voor gestreden hebben. Dit keer kijkt schrijver en politieke junkie Liang de Beer tegen de verkiezingen op. Waarom kan ze maar met moeite enthousiasme opbrengen? Ze gaat op zoek naar een feministisch verhaal voor de komende verkiezingen.

DOOR LIANG DE BEER

Toen mijn oma 25 jaar werd in 1941 en al moeder van drie kinderen was, mocht ze niet stemmen. Haar leeftijdgenoten in Nederland hadden dat recht sinds 1919. Maar vrouwen in het toenmalig Nederlands-Indië waren daarvan uitgesloten. Daarbij kwam dat mijn Chinese oma in een niet-democratische kolonie op de rand van oorlog woonde waar de overgrote meerderheid van de bevolking sowieso geen volwaardig burger was. Pas na aankomst in Nederland in 1955 was voor het eerst de gelegenheid daar om te stemmen. Ze volgde het stemadvies van mijn opa: de Katholieke Volkspartij.  

Mijn moeder is een feminist van de tweede generatie en kind van de jaren zeventig. ‘Altijd van je stemrecht gebruik maken,’ kreeg ik van haar mee. Dat heb ik dus braaf gedaan bij elke verkiezing na 2006, zelfs de Waterschappen sloeg ik niet over. Mijn moeder stemde op de eerste vrouw op de lijst, een gewoonte die meer mensen hebben. Ik deed hetzelfde of stemde zelfs op de vaak mannelijke lijsttrekker, de horreur! Ik had politiek nog geen vaste grond aan de voeten, en ik moet toegeven dat mijn redenen om op een bepaalde partij of kandidaat te stemmen zeer oppervlakkig waren. Later werd ik zelf politiek actief en leerde ik deze wereld beter kennen.  

Natuurlijk ga ik op 15 maart 2023 voor de Provinciale Staten stemmen. Maar het enthousiasme dat ik bij verkiezingen normaliter voel, is dit keer afwezig. Het is alsof er geen feministische urgentie is. Wat is dit keer de drijfveer om naar de stembus te gaan, behalve het stemmetje van generaties feministen voor ons?  

Daarom ben ik op zoek gegaan naar het wat en waarom van deze verkiezingen. Ik wil een feministisch verhaal hebben, en het voelt slecht dat deze niet op het puntje van mijn tong ligt.

Verder lezen? Het hele interview met Jeangy Macrooy lees je in de nieuwste Opzij. Een abonnement is zo gepiept. Nergens aan vastzitten? Lees dit nummer fysiek of digitaal via onze site of Blendle.

%d bloggers liken dit: