Sigrid Kaag en Frans Timmermans: zoek de verschillen
De verkiezingen van 22 november 2022. We vinden er wat van, deel 1
Sigrid Kaag spreekt zes talen vloeiend. Frans Timmermans spreekt er ook zes. Plus één: Heerlens. Lees je hun CV’s dan is het buitenland de dominante succesfactor, in elk resumé. Allebei zijn ze van 1961. Sigrid Kaag studeerde eerst kort in Nederland maar erna daarbuiten. Na haar studie werkte ze kort voor Shell in Londen maar al snel belandde ze bij Buitenlandse Zaken en de rest van haar carriere speelde zich in het buitenland af, uit alles blijkt dat het haar doel was en dat doel heeft ze behaald. Sigrid Kaag bekleedde hoge functies binnen de Verenigde Naties en haar finest hour kwam toen ze onderhandelde met Syrië over de vernietiging van gifgas. Dat gifgas is vernietigd en dat succes kleeft haar aan. Ook is er de zweem van moed omdat het zich allemaal in oorlogsgebied afspeelde. In werkelijkheid leidde ze het proces vanuit Cyprus, het was een samenwerking van de VN en de OPCW. Ongetwijfeld is ze ook in Syrië geweest voor topbesprekingen maar het was beslist niet haar verblijfplaats. Ook is het nauwelijks denkbaar dat als een ander namens de Verenigde Naties zou hebben onderhandeld, het gifgas er nog zou zijn.
Frans Timmermans stamt uit een diplomatengezin, al jong zag hij het nodige van de wereld. Eerst studeerde hij in Nederland maar al snel daarbuiten. Hij ‘deed’ het diplomatenklasje, werkte bij Buitenlandse Zaken, alles was gericht op het buitenland. Ook toen hij van 1998 tot 2007 in de Tweede Kamer zat, namens de PvdA, lag de focus op Europa en veel daarbuiten, dat was zijn portefeuille. Vervolgens werd hij minister van Buitenlandse Zaken en belandde daarna in Brussel, Europa. Zijn ambitie was het om voorzitter te worden van het Europees Parlement, dat werd hij niet. Wel kreeg hij de o zo belangrijke portefeuille ‘milieu’, iets van meer dan gemiddelde belangstelling voor milieu, anders dan ‘standaard PvdA’, is niet aan te treffen in zijn loopbaan tot dat moment. Met veel verve werd hij de vaandeldrager en jaste er Europese regelgeving doorheen, na heel veel amendementen. De indruk dat hij inhoudelijk op de schouders stond van Diederik Samsom is moeilijk weg te nemen.
Denkend aan Kaag en Timmermans is er sprake van heel veel ambitie en heel veel buitenland. Prestaties die beslist zijn geleverd maar of ze ook zo persoonsgebonden zijn als wordt gedacht? Je bekleedt een bepaalde positie en doet je werk. Succesvol, gewoon of ronduit slecht.
En toen kwamen Sigrid en Frans terug om Nederland te redden, elk op een ander moment, elk met een anders genoemd ideaal. Maar dat ‘anders’, dat is de belofte. Ze worden neergezet als machers en geloven er ook zelf in.
Het staat vast dat die belofte van Sigrid Kaag de kiezers op de banken kreeg, het was nog net niet een revolutie, de mate waarin ze werd gevolgd. Zo’n vrouw, zo’n carriere, zo’n belofte. Vervolgens overkwam haar van alles wat niemand haar gegund had, haar vrouw-zijn op social media, de vrouwenhaat, daar kwam ook in toenemende mate de focus op. Maar nu is het tijd om vast te stellen dat er van een nieuwe bestuurscultuur geen sprake is geweest, zelfs geen aanzet ertoe. Als minister: zoek de prestaties. Wat wist Kaag eigenlijk van Nederland, van de vrouw in de straat? Dat is pijnlijk duidelijk geworden. De eerste vrouwelijke premier, die hebben we nog niet gezien.
En dan hebben we nu nog een kleine week voordat we beslissen over Frans Timmermans. Wat weet hij eigenlijk van Nederland, de vrouw in de straat? Kijken we naar de peilingen dan is de euforie over het veronderstelde stemmenkanon al tanende, te vroeg gepiekt. De belofte van Groen Links en de PvdA, impliciet door die samenwerking, had een beter lot verdiend. Nu al vergaat het zijn geloofwaardigheid als die van Sigrid Kaag en de verkiezingen moeten nog komen. Sigrid Kaag heeft meegeregeerd, Frans Timmermans lijkt zelfs dat niet te gaan lukken – we hopen dat we geen gelijk krijgen want als OPZIJ vinden we dat Groen Links en de PvdA niet in de oppositie horen, dan is die hele samenwerking voor niets geweest.
Waarom laten we ons als kiezers meeslepen in verhalen en mythes die niets met ons land van doen hebben? Resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst. Die stelling gaat dubbel op als de (veronderstelde) resultaten niet in ons eigen land zijn behaald.