In de Babyboomer-special van OPZIJ: HANS DAGELET: ‘Over de acteurs die werden beschuldigd van #MeToo verbaasde ik me niet’
Acteur, auteur en kunstschilder Hans Dagelet (1945) heeft de wereld voor zijn ogen zien veranderen. In het acteervak hebben genderdynamieken een ommezwaai gemaakt en de losse seksuele moraal is verruild voor een set met intimiteitscoaches: af en toe iets te preuts, als je het hem vraagt. Naar eigen zeggen zijn veel vrouwen de revue gepasseerd in Dagelet’s leven, die hem confronteerden met zijn gebreken, zijn angst voor intimiteit, maar ook zijn zachte en liefdevolle kant. Met Opzij spreekt Hans over emancipatie door de generaties heen, de vrouwen in zijn leven en zijn vriendschap met feministe Hedy D’Ancona.
“Het acteervak is volledig veranderd sinds de #MeToo-beweging in 2017 het nieuws haalde. Tegenwoordig worden intieme scènes begeleid door een intimiteitscoach, die alles van tevoren moet doorspreken en afspraken zwart op wit wil hebben. Dat valt niet bij iedereen even goed. Met collega’s bespreek ik regelmatig hoe de wereld is veranderd – zij beklagen zich daar dan over. Ik heb gemengde gevoelens: Af en toe vind ik het te preuts geworden, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik door de losse seksuele moraal van vroeger ook weleens een grens over ben gegaan bij actrices. Ik was te grof en kneep in hun billen als het publiek het niet kon zien. Dat was voor mij onschuldig, maar nu vind ik dat dat echt niet kan. Maar sommige dingen hoefden niet te veranderen. In de jaren ‘70 speelde ik in de film ‘Lieve Jongens’, naar een verhaal van Gerard Reve. Tijdens de draaidagen lag ik twee weken met Hugo Metsers in bed, die neukte me van achteren dan zogenaamd, in mijn hol. We hebben ontzettend veel plezier gehad en mochten lekker zelf bedenken hoe we die scènes dan wilden doen. In het begin is het wel spannend, zo poedelnaakt naast een kerel liggen, maar na vijf minuten voelt het vertrouwd. Dat zou nu echt niet meer kunnen, dat zou nu onmogelijk zijn. Vanwege die preutsheid, die controle die er moet zijn. Daar zou nu zo’n intimiteitscoach bij moeten. Soms vind ik seksscènes echt wel even slikken hoor, dan moet je je over je gene heenzetten. Laatst nam ik zo’n scène op en ik wist dat mijn tegenspeelster lesbisch was, toen voelde ik me ineens heel bezwaard. Ik dacht: Die zit er helemaal niet op te wachten, zo’n man over haar heen. Gek he? De dynamiek op een set is wel gelijker dan voorheen. In het toneel maakten de mannen de regels. Als vrouwen zich dat erg aantrokken vonden we ze hysterische actreutels. Tegenwoordig hebben vrouwen de ruimte om zich uit te spreken als iemand over hun grenzen gaat en wordt dat serieus genomen. Acteurs voelen dat, gedrag heeft nu consequenties.”
LEES VERDER IN OPZIJ