In de nieuwe OPZIJ: Het OPZIJ online-onderzoek: ‘Hét doel was trouwen en een gezin stichten, in die naoorlogse jaren.’
Relaties, het is nogal wat. OPZIJ beperkt zich hier even tot hoe het ging in Nederland, zeg maar: tot OPZIJ in 1972 werd opgericht. En vervolgens erna, in Nederland. En tenslotte de uitkomst van ons eigen online-onderzoek onder onze lezers: hoe doen en deden die het?
Lang geleden, zeg maar een jaar of twintig voordat in 1972 OPZIJ werd opgericht, had je tussen twee mensen eigenlijk maar twee soorten relaties: vóór het huwelijk, de verkering en verloving. En tijdens het huwelijk. Dat alles tussen één vrouw en één man. Natuurlijk, uitzonderingen daargelaten maar dat waren dan vormen waar maatschappelijk op werd neergekeken als ze al openlijk werden besproken. Zoals relaties van vrouwen met vrouwen en mannen met mannen.
Hét doel was trouwen en een gezin stichten, in die naoorlogse jaren. De vrouw voor de kinderen en het huishouden. De man voor het geld. Voordat je trouwde woonde je thuis bij je ouders, een situatie die ook niet zomaar veranderde, getrouwd of niet, in de naoorlogse jaren van grote woningnood. Ook toen al. Dan woonde je zomaar nog jaren in. Bij je ouders of bij je oma en opa.
Verliefd worden, vanuit huis. Verloven, vanuit huis. Trouwen, vanuit huis. Wat heerlijk overzichtelijk, de vrouw trouwde in het wit, verlovingsringen werden trouwringen.
Intussen spaarde je en je verlovingsfeest was het begin van het sparen voor je ‘uitzet’. Handdoeken, theedoeken, strijkij-zer, strijkplank, servies goed, van die dingen. Dan had je het maar alvast, een goede start. Als je geluk had kreeg je veel bij je verloving. Want ook dat was de mores: kondig je verloving aan, ‘vier ‘het want de bezoekers, familie en vrienden, komen – als het goed is – met cadeaus die tot de standaarduitrusting van je toekomstige huishouden behoren. De ouders van de vrouw betaalden de bruiloft, een Westerse tegemoetkoming nu we hier niet (meer) met bruidsschatten werken. De helaas overleden en enorm gemiste Beatrijs Ritsema beantwoordt in haar rubriek ‘Moderne Manieren’ de
vraag van ouders van een dochter die destijds in 2003 werden overvallen door het verzoek of ze iets wilden bijdragen aan de kosten van de bruiloft. Die ouders hadden er moeite mee, dochter was al 25, had een goede baan.