In de nieuwe OPZIJ: Sheila Sitalsing: ‘Soms is een virtuele relatie verrassend echt’
Vroeger, toen de wereld nog plat was en eindigde bij het schoolhek, had ik penvrienden. Ze kwamen uit een tijdschrift dat handelde in pen pals, er stonden profieltjes in van Farah (12) uit Djibouti, of van Chan (13) uit HongKong en dan stuurde ik een brief – ‘Hello, my name is Sheila, I live on Curacao, a small island in the Carribbean. I go to school. I like the movie Grease. How are you?’ Maanden later kwam het antwoord – ‘I like the movie’, waarop iets onuitsprekelijks volgde waar ik nog nooit van had gehoord – en na twee keer heen en weer schrijven was je door de on-bekende films en de wederwaardigheden over school heen en bloedde de zaak dood. Relaties zijn gebaat bij nabijheid. Vrienden moet je kunnen aanraken
Van die opvatting was ik doordrenkt, totdat iemand sociale media bedacht en je er in één keer duizenden pen pals tegelijk bij kreeg. We stuurden miniberichten heen en weer. Ze schreven gelijk terug, de vervelende kon je negeren, de leuke wisten alles van Grease, je had geen idee wie ze waren en of ze in het echt bestonden, er zaten gekken tussen, maar een relatie had je. Ik stortte in blind vertrouwen geld voor wildvreemden die zeiden dat ze geld nodig hadden, vroeg en gaf advies aan mensen van wie ik nooit de bevestiging had gekregen dat ze waren wie ze zeiden dat ze waren, leefde mee met leed waarvan ik geen idee had of het echt was geleden, nam het op voor mensen die ik niet kende tegenover andere mensen die ik ook niet kende.